Bu yıl PEN Şiir Ödülü’nü kazanan Erdal Alova, Dünya Şiir Günü Bildirisi’ni kaleme aldı.

İşte o bildiri şöyle:

“ ‘İnsan ozanca/şairane barınır bu dünyada’ der büyük Alman şair Hölderlin. Bir tek satır yazmayan, şiir sanatından haberi olmayan insan teki ‘ozanca yaşar.’ Teknolojinin, sömürünün, gözü doymazlığın bütün akınlarına karşı tabiattan, her vakit ‘ağır basan’ hayat güdüsünden, insanoğlunun barışçıl yöneliminden kopmama gayretidir bu. Ve bu direngenlik bin bir giziyle, duygusal, duyusal sirkülasyonuyla, bir yeraltı ırmağı üzere sessizce, kendini ele vermeden akıp sarfiyat insan soyunun harikulâde serüveninde.

Şair dediğimiz insan teki bütün bu fevkalâde tecrübesi lisana getiren sanatçıdır. Tıpkı hem suda hem karada yaşayan bir kurbağa üzere, hem toplumda hem toplum dışında yaşayan amfibik bir varlıktır. Daima olarak insanoğlunun arkaik devrinin tarihi büyütecinden, o ‘Altın Çağ’dan yaşadığı devri izleyen şair ‘en uyanık uğraşla gördüğü düş’lerinde insanın kendinin efendisi olduğu, yabancılaşmanın ortadan kalktığı, insan varlığının kendini tabiatın etkin/edilgen bir modülü olarak gördüğü o ‘Kadim Çağ’ı hatırlatır okura. Bunu yaparken olanca gerecini ‘Evrensel Dölyatağı’ndan sağlar.

İşte, şiir sanatı ve onun faal öznesi olan şair, Sappho’dan, Homeros’tan, Yunus’tan bu yana, durup dinlenmeden bu kutsal çalışmasını sürdürürken, insanı tekrar beşerle buluşmaya çağırır.

Bu yüzden, ‘şiir öldü’, ‘şiir geriledi’ üzere anlamsız çıkışlar lakin duyarsızlıkla, bilgisizlikle açıklanabilecek yargılardır.

Şairler susmadıkça şiir ne ölür ne de geriler. Lakin, vakit zaman gölgelenir, ortaya giren parazitler yüzünden; sesi sıkıntı duyulur ya da tam anlaşılmaz. Günümüzde bu parazitlerin en güçlüsü görsel saldırganlıktır. TV’siyle, billboard’larıyla, reklam sanayisiyle, toplumu yanılsamaya sürükleyen programlarıyla, kelam konusu hücum kapitalizmin yürüttüğü bir abrakadabra harekâtı, iflah olmaz bir tamahkârlık gösterisidir. Ve bu fecî yanılsamanın gölgesi altında kalan, ‘Şiir’in o kadim sesi, o şairane/ozanca yaşama biçimi tehdit edilmekte, giderek, tümüyle ortadan kalkma tehlikesiyle karşı karşıya kalmaktadır.

Lakin ne zarar! Dünya şairleri susmadıkça, gerçekçilikten kopmadıkça, bu haksız yanılsama, bu amansız taarruz ortadan kalkacak, ‘Şiir’in gümrah sesi insanoğlunun her türlü yabancılaşmadan kurtulduğu, kendine tekrar kavuştuğu o yeni ‘Altın Çağ’a dek sürecek, ondan sonra da yeni arayışlarla varoluşunu sürdürecektir.”

Cumhuriyet